Wie ben jij dat je denkt dat de ander niet zonder jou kan?

‘The first act of being selfless is being selfish’.

Wat komt er bij jou op als je deze zin leest? Hij is zo waar. En tegelijkertijd is wat hier staat het tegenovergestelde van wat we in onze maatschappij aanvaard is. Ik ben de afgelopen jaren steeds meer ruimte gaan maken voor mezelf. Omdat ik voelde dat die nodig was om te kunnen geven. Het krijgen van kinderen hielp me daarbij, hoewel er wel een aantal jaren overheen gingen voordat ik dat door had. Vaak zijn we zo gewend er eerst voor de ander te zijn. Rennen vliegen. Klaar staan voor vrienden en familie. En collega’s. En dat IS ook belangrijk. Het wordt alleen een probleem wanneer je daarbij jezelf overslaat. Wanneer je geen tijd maakt om jouw kopje te vullen met wat daar dan ook voor nodig is. Met het zorgdragen voor dat JIJ kan opladen en herstellen. Het is net zoals bij de veiligheidsinstructies in het vliegtuig wordt gezegd: zet eerst je eigen zuurstofmasker op en daarna pas dat van je kind. En dat lijkt zo logisch. Maar waarom doe je dat in het echte leven vaak dan niet? Daar is een heel scala aan redenen voor te bedenken.

Waarom we geen tijd maken voor onszelf

Geen tijd voor: je week is al zo gevuld met werk en zorgen dat je de ruimte niet ziet hoe je die ruimte voor jezelf dan kan creëren. En dat kan ook lastig zijn. Is het je wel eens opgevallen dat er altijd nog wel iets is dat je zou kunnen doen? Precies. Het houdt niet op.  Dat vraagt van jou om heldere keuzes te maken (zie mijn vorige piekerpost). Dat is egoïstisch: dit is er eentje die bij mij nogal eens ervoor zorgt dat de balans de verkeerde kant op slaat. Er zit een oordeel op dat je tijd maakt voor jezelf en daardoor misschien ‘nee’ zegt tegen iemand anders. Een ander teleur moet stellen. Dat is niet lief. ‘Ja maar ik kan toch geen nee zeggen, ze hebben me nodig’. Ook zoiets. Toen ik vorig jaar een tijdje minder kon werken vanwege het overlijden van mijn ouders, heb ik een aantal klanten een tijdje niet kunnen zien. Dat vond ik best vervelend, bij eentje speelde er nogal wat en dan was ik er ineens niet als coach. Toen ik haar weken later weer zag viel het me op dat het prima was geweest. Ze had voldoende handvatten om zelf even door te kunnen, wat haar juist ook weer veel vertrouwen had gegeven.

Wie ben ik om te denken dat de ander het niet redt zonder mij?

En dat deed me denken aan wat een vriendin eens tegen me zei. In een tijd dat ik me zorgen maakte over mijn moeder en me opwond dat ze bepaalde dingen niet deed, waarvan ik vond dat dat heel goed voor haar zou zijn. Die vriendin zei: ‘daarmee maak je haar eigenlijk kleiner dan jij. Je geeft haar de boodschap dat ze het niet goed doet. En dat jij het beter weet. Die zat. Ik wilde het niet meteen toegeven, maar toen ik even goed voelde wist ik dat het waar was. Dat was helemaal niet mijn bedoeling (ik had uiteraard de beste bedoelingen vond ikzelf), maar het pakte anders uit: ik gaf de boodschap: je doet het niet goed. Maar wie ben ik om te denken dat de ander het niet redt zonder mij? Of dat de ander niet weet wat goed voor haar is?

Aha, daar istie weer. Het korte termijn ongemak!

En jij, wie redt het niet zonder jou? Stel je nou eens voor dat je door ‘nee’ te zeggen die andere juist een enorme dienst bewijst. Jouw ‘nee’ kan betekenen dat de ander ziet: hee, die keuzes kan ik natuurlijk ook maken! Of: de ander gaat ervaren dat wat hij bij jou wilde halen, hij ook bij zichzelf kan vinden. Nee zeggen kan zo bekrachtigend zijn. Het vraagt van jou om erop te vertrouwen dat het precies goed zal uitpakken. Ook al voelt dat op de korte termijn ongemakkelijk. Daarmee bedoel ik niet te zeggen dat je lekker tegen iedereen nee moet gaan zeggen natuurlijk. En er zijn heel veel manieren waarop je dat kan doen. Maar ik probeer je op een andere manier naar die ‘nee’ te laten kijken. Een nee is niet het einde van de wereld. Het gaat erom dat jouw kopje eerst vol is, voor je er echt stevig kan zijn voor anderen. Dat je kan geven omdat jouw kopje overstroomt. Dat je kan geven omdat het er is. Dan ben je zoveel meer stevige en betrouwbare rots voor de ander. Dat is niet altijd makkelijk. Dat ervaar ikzelf ook. En dat zie ik zeker bij mijn cliënten. Het is op korte termijn zoveel comfortabeler om eerst aan de ander te geven en dan pas aan jezelf. Het is makkelijker om jezelf teleur te stellen (dat komt morgen wel, of volgende week, of..) dan de ander. Want stel je voor dat die ander zich alleen voelt daardoor. Of dat de ander boos wordt op jou. Of dat je daardoor steken laat vallen op je werk. Het resultaat: overbelasting, overvraagd worden, niet meer goed jezelf kunnen voelen en zelfs ook verwijten naar de ander (je baas) die veel van je vraagt.

Hoe ik tijd voor mezelf maak

De werkelijkheid is dat het altijd begint bij jou. Bij de keuzes die jij maakt en de grenzen die jij stelt. En die voelen niet altijd ‘lief’. Maar als jij echt goed bij jezelf voelt, is er niets zuiverder dan dat! Er zijn allerlei manieren waarop ik ruimte voor mezelf maak. Door afspraakloze werkdagen in te plannen bijvoorbeeld. Iedere week. Onze kerstvakantie wordt ook weer afspraakloos, dat begint een traditie te worden. Het is  niet zo dat we die dagen niets doen, maar we laten het van het moment afhangen waar we zin in hebben. In de flow. Heerlijke dagen zijn dat. Vol spontane acties. En soms ook lekker thuis met zijn allen aan de keukentafel tekenen en kleuren :-). Een andere manier om ruimte te maken voor mezelf is regelmatig in retraite gaan. Dat doe ik meerdere keren per jaar. De duur en vorm verschilt, altijd met veel meditatie, rust en ruimte. In een klooster, gekoppeld aan een cursus. Het idee van een retraite is dat je je even terugtrekt uit de drukte van alledag. In de stilte kan je onrust neerdwarrelen en kan je gemakkelijker verbinden met jezelf. Het kan werken als een soort stepping stone. Natuurlijk werkt het niet als je in de rest van je leven maar doordendert, maar die momenten van stilte helpen enorm om te voelen: ben ik de juiste dingen aan het doen, wat is er nu echt belangrijk, wat komt er op als ik alleen maar hoef te ‘zijn’? Die retraites doe ik vaak samen met een dierbare vriendin die ook coach is. En een paar maanden terug, toen we het samen hadden over wat we het liefste zouden doen viel ineens het kwartje. 

Wij zouden samen een retraite gaan organiseren.

En ik ben blij om je te melden dat die eerste retraite nu een feit is. En wel op: 14 februari : selfcare retreat omarm jezelf & voed je ziel Een hele dag in de watten gelegd worden, begeleid door Femke en mij, meegenomen worden in meditaties en visualisaties, je helemaal verbinden met jezelf, voelen wat je nodig hebt, verzachten, intenties zetten en samen ook mooie rituelen doen die je helpen om kracht mee te geven aan je intentie. Een oplaadmoment, in de tijd van het jaar dat je die het meest kan gebruiken. We hebben het nu alleen nog op de social media gedeeld en de helft van de (16) plekjes is al gevuld. Zo bijzonder hoe dat werkt als je in de flow bent. Voel maar eens bij jezelf of je erbij wilt zijn. En: De eerste 10 aanmeldingen krijgen een coachsessie met één van ons cadeau. Een fijne manier om wat we tijdens de retraite gedaan hebben te consolideren.

Even terug naar jou. Is jouw kopje vol? En zo niet, waarmee vul jij het? En mag dat dan eerst voor jou zijn en daarna pas voor de ander?

liefs, Stephanie