Voelen is het begin van loslaten

De laatste tijd merk ik dat in bijna alle trajecten die ik doe met klanten voelen centraal staat. Allemaal zijn het mensen die al aardig wat persoonlijke ontwikkeling achter de kiezen hebben, van alles hebben gedaan. Maar het lijkt niet te willen inzakken. Of integreren. Althans zo lijkt het. Zo voelt het voor hen. Niets is minder waar. Het integreert wel, maar dat voelt niet fijn. En dan komt er weerstand. Je wilt het fixen. En daarmee vertraag je je proces.

het is een proces

Juist dat inzakken en integreren is een proces dat vaak anders voelt dan je verwacht had. Het is niet altijd lekker smooth, maar soms juist ook rauw en rommelig. Met uitdagingen op je pad die je linea recta naar je donkerste hoekjes sturen. En dat is nu precies de integratie. Want wanneer je op dat moment (of een tijdje later, als je even in de val was gelopen) in staat bent om anders te reageren op wat er opkomt dan je gewend bent te doen, dan verschuift er zoveel in je systeem! En dat is niet in 1 keer gefikst, het bouwt op, net zoals nieuwe paden tijd nodig hebben om in te slijten.

mijn eigen weerstand

En dat herken ik niet alleen bij mijn klanten overigens. Ook bij mezelf. Ik kreeg last van duizeligheid die wanneer ik van positie veranderde erg hevig was. Een storing in mijn evenwichtsorgaan zo bleek. Eentje die vanzelf over zou gaan. Maar het was onduidelijk hoe lang dat zou gaan duren. Omdat de duizeligheid zo naar voelde en met name wanneer ik bewoog, zette ik onbewust mijn lichaam helemaal schrap. Compleet in de weerstand. Ik voelde me angstig. Dat ook. Wat nu als het niet over gaat? En toen ik het opmerkte, die weerstand en angst kwam er ook nog eens teleurstelling bij. ‘Daar waren we toch al voorbij?’ Nee dus. Of toch wel. Want wat je geleerd hebt verdiept en verdiept zich en in die verdieping zit ook weer uitdaging. Net als de levels in een computerspelletje.

Iedere keer gaat het er over om niet meteen in de oplosmodus schieten wanneer iets onprettig voelt, maar TOELATEN. Het er laten zijn. Laag op laag op laag. Want dat het niet lukt om het er te laten zijn daar komt dan ook weer weerstand op en dan mag je met dat het niet lukt om het er te laten zijn weer ok zijn. Smelten van de weerstand en het verzet. Keer op keer op keer. En langzaam maar zeker ontwar je de kluwen van patronen en ontstaan er nieuwe paadjes.

Tara Brach zegt dat altijd zo mooi: "this too belongs… And this… and this."

Ik nodig mijn klanten altijd uit om tussen onze sessies contact te zoeken wanneer het nodig is. In de tijd tussen 2 sessies in komt er zoveel op je pad en in die praktijk leer je omgaan daarmee. En 9 van de 10 keer gaat het dan over voelen. Aanwezig zijn. Over loslaten van weerstand. ”Jee, wat stom dat ik nu weer ben gaan eten terwijl ik had moeten voelen” bijvoorbeeld. Waarnemen wat je gedaan hebt en dat je het deed, zonder dat je vervolgens jezelf moet aansporen om het beter te gaan doen bijvoorbeeld is zo’n manier van loslaten. Keer op keer op keer.

Merk het maar eens bij jezelf op. Wanneer zij jij je schrap? Wanneer schiet jij in de weerstand? En wat helpt je dan om het zonder oordeel te gaan toelaten?

Oordeel.. daar zit ook zo ontzettend veel. Daar ga ik binnenkort ook eens iets over schrijven. Voor nu ben ik heel benieuwd naar jouw zelfonderzoek.