Stel je niet zo aan

‘Stel je nou niet zo aan’!

Deze zin is de zin die mij nog wel eens over mijn grenzen laat gaan. En ik merk dat hij dit jaar extra opspeelt. Ik, die weet dat een rouwproces zo grillig en onvoorspelbaar is als wat. Ik die volledig bij mezelf erken dat ik de tijd mag nemen om op te krabbelen. Mezelf de tijd gaf om eerst weer eens wat meer energie te voelen en niet door te denderen in alles dat moet. Die mezelf de tijd gaf om langzaamaan weer meer de wereld in te gaan, omdat het zo kwetsbaar voelde allemaal. Ik weet het allemaal. Doorleef het.

Een vriendin zei laatst: ik heb zo’n bewondering voor hoe jij rouwt. Da’s nog eens een compliment dat ik niet verwacht had ooit te krijgen ;-). Maar goed. En dan betrap ik mezelf op de gedachte:  ‘nu is het wel klaar hoor, ze zien je aankomen met je eeuwige verdriet. En ‘stel je nou niet zo gaan en ga nou maar gewoon’. Om er later achter te komen dat het toch goed was geweest als ik geluisterd had naar dat zachte stemmetje dat zei: nog even niet.

Wat is nou goed om te doen?

Gemeen is die he. Die gedachte. Hij komt zomaar op. Ook bij iemand die het ogenschijnlijk ‘goed’ doet. Vaak heb je het niet eens in de gaten, zo sneaky kan het gaan. Jij hebt ze ook hoor. Let maar eens op. En voor je het weet heb je besloten dat het nu klaar is met die burnout, overspannenheid, rouw, vermoeidheid, stress, rugpijn of wat dan ook en push je jezelf in een richting die eruit ziet als de goede. Weg bij datgene dat je niet wilde. En het is ook een vage scheidslijn. Soms moet je even door iets heen om te ontdekken dat het eigenlijk wel weer gaat. Maar daar gaat iets belangrijks aan vooraf. Welke beweging maak je werkelijk? Beweeg je bij iets weg? (dit wil ik niet meer!) of beweeg je naar iets toe? (ik wil herstellen). Voel je het verschil tussen die 2? Tussen ergens bij weg bewegen en ergens naartoe bewegen?  Ergens bij weg bewegen heeft vaak te maken met vermijding. Die ene persoon die je ineens in de supermarkt ziet lopen waar je even geen zin in hebt omdat hij niet meer ophoudt met praten. Een vies geurtje dat je niet wil ruiken. In mijn geval was het wegbewegen bij een bedacht verhaal met als globale strekking: ze blijft erin hangen. Ergens naartoe bewegen heeft eigenlijk altijd te maken met ‘ergens dichter bij willen zijn’. Een vriendin met wie je graag een kop koffie drinkt, een hobby die je een fijn gevoel geeft.

Vandaan of naartoe?

Ergens bij weg bewegen is heel zinvol als het duidt op gevaar (gas, brand,..). Maar meestal zorgt het voor een innerlijk en uiterlijk gevecht. Dan doe je door het wegbewegen niet wat goed voor je is. Dat is helemaal niet erg, wanneer je het op tijd opmerkt. En dan kan je besluiten waar je naartoe wil bewegen, in plaats van wegbewegen. Regelmatig merk je dat natuurlijk niet op. En dat kom je in dat gevecht terecht dat ik net noemde: ik wil me niet aanstellen -> ik ga toch naar dat feestje ook al heb ik geen zin à ik voel me verloren op het feestje en ben na afloop heel moe à wanneer is het nou een keer over? Ik ben echt een slappeling. Etc etc. Ergens naartoe bewegen gaat over het je richten op iets dat belangrijk voor je is. In mijn geval: heel goed luisteren naar mezelf. Wat heb ik nodig? Rust, verbinding, vriendschap, zachtheid,… Wat voelt licht om te doen nu? Waar krijg ik energie van? Een warm bad, een wandeling door het bos, wél naar het feestje gaan omdat ik er zin in heb, op de bank kruipen met een boek.

Heel scherp jouw verlangen voor ogen

Voel je het verschil tussen die twee? Ieder moment dat je voelt dat je iets uit de weg aan het gaan bent kan je jezelf afvragen: helpt me dit? Stapjes zetten op weg naar herstel wanneer iemand burnout is kunnen soms heel heftig voelen. En ongemakkelijk. Je gezicht weer laten zien op kantoor. En toch, wanneer je heel goed blijft opmerken dat je jezelf na de eerste stap niet blijft pushen en blijft voelen wat kan en wat nog niet gaat, helpt het je enorm als je heel scherp je verlangen voor ogen hebt. En wat jou helpt om in de richting van dat verlangen te bewegen. Deze piekerpost is ook zo ontstaan. Vanuit het verlangen weer in te tappen op die stroom van inspiratie. Om die door te geven. Mijn hoofd riep: die IS er niet die inspiratie. En toch heb ik nu weer 2 blogs uit mijn mouwen geschud (de vorige kreeg je niet lang geleden). En een heel mooi plan voor een nieuwe en upgraded versie van 28 dagen compassie, het programma waarvan zoveel mensen de afgelopen tijd hebben aangegeven dat ze die zo graag willen gaan doen. Nog even terug naar die saboterende zin van mij. Jij hebt er ook zo ééne, en als je maar een beetje bent zoals ik dan heeft die ene goed gezelschap van een heleboel andere :-). Weet je welke het is?  Alleen al weten dat je er een hebt kan je helpen om niet in de val te trappen. Het is maar dat je het weet. En als je hem wil delen met mij: ik hoor het heel graag!