De kunst van het niet weten

Soms heb je van die periodes in je leven waarin dat wat eerst heel helder en duidelijk leek, het ineens niet meer is. Waarin dat waar je op terug kon vallen, het vertrouwde, ineens niet meer zo vanzelfsprekend is. Om wat voor reden dan ook. Omdat het niet meer klopt. Omdat het er niet meer is. Omdat het anders voelt.

Ken je dat?

Ik zit er middenin op het moment. Of misschien ben ik er net uitgekropen.. maar dat heb ik de afgelopen tijd al vaker gedacht, dus wie weet. Waar eerder mijn blogs en ideeën uit mijn pen stroomden was het de laatste tijd wat stil. Wist ik het even niet meer. Wat ik te delen had. Wat ik te brengen had. Wat klopte en wat niet.  Er is van alles aan het verschuiven, maar echt benoemen wat dat is, kan ik nog niet.

Ik denk dat het past bij de fase waar ik ben in mijn leven: (peri)menopauze, afgelopen maand werd ik  bovendien ook nog eens 50.  En het past ook bij de staat van de wereld. Waarin alles op zijn kop lijkt te staan en heel veel verschuift.

De valkuil van het willen vastgrijpen

Zo’n periode in je leven kan een boel triggeren. Want wat is er aan de hand? Waarom voelt dit ineens anders? Waarom weet ik niet hoe ik dit wil aanpakken terwijl ik dat eerder wel wist? Waarom wil ik dit ineens niet meer terwijl ik het eerder deed zonder na te denken? Of erger: ‘Dit is niet goed. Er is iets mis met me.’ Ik moet het oplossen. Maar ik weet niet hoe.

We willen het snappen.

We willen controle.

Terwijl die er niet is. En sterker nog: door het te willen verklaren, het met je hoofd te benaderen draai je jezelf vast en verspil je energie.

Je loopt jezelf voor de voeten.

Liminale ruimte

Ook herkenbaar? Voor mij in ieder geval wel. Gelukkig heb ik inmiddels wel een aantal van deze periodes meegemaakt in mijn leven en begin ik de plek waar ik dan verblijf aardig te (her)kennen. Dat helpt om een stap terug te zetten.

En hoe ik daar dan mee om ga? Daarvoor is het denk ik goed om eerst te snappen ‘wat’ die plek is.

Wanneer je nieuwe stappen zet, je ontwikkelt, je blik verruimt, groeit dan kom je vroeg of laat op die plek terecht. Er is een naam voor, die oorspronkelijk bedacht is door een antropoloog: de liminale ruimte. Liminaliteit beschrijft het tussenstadium in de overgang van het een naar het ander. De fase waarin het oude is losgelaten het nieuwe er nog niet is. Een fase van ontbinding, niet-weten, desoriëntatie, maar ook van diepe transformatie.

De hermetische wet van ritme.

Het is als de rups die zich verpopt om een vlinder te worden. De liminale fase is wanneer de rups in de pop zit. Het oude is weg. Het nieuwe is er nog niet. De baby in de buik. Het zaadje in de grond.  Het is onderdeel van een grotere beweging. Een verandering. Groei. Ontwikkeling. Een heel essentieel onderdeel.

De hermetische wet van ritme, die ons leert dat alles in ons universum cyclisch is.

Wanneer je de vlinder uit de pop probeert te pellen, dan overleeft ze het niet. Ze is er nog niet klaar voor, nog niet volgroeid. Wanneer je aan gras trekt groeit het niet harder, het breekt af.

En zo is het precies met ons eigen proces waarin we het even niet weten. Wat het van ons vraagt is om het proces zich te laten voltrekken. Het de ruimte te geven. Zodat het nieuwe waarvan we nog niet weten wat het is, kan ontstaan. Onszelf er steeds weer aan te herinneren: ik hoef het niet te weten. En nee, dat is echt niet zo makkelijk als ik het hier opschrijf. Voor mij is het een constante beweging, iedere keer breng ik mezelf terug naar het niet weten.

Hieronder heb ik een klein ritueel uitgewerkt dat jou kan helpen wanneer je in een dergelijk proces zit. 

Ritueel

Zoek wat voorwerpen (in de natuur, in je huis) die jou herinneren aan dat alles cyclisch is. Bijvoorbeeld zaden, verkleurde blaadjes.. Leg die op een plek in je huis of tuin bij elkaar en creëer zo je eigen altaar.

Maak regelmatig even tijd om bij het altaartje te zitten en je bewust over te geven aan het ‘niet weten’.

“Ik weet het niet niet.
Ik weet niet hoe dit verder gaat.
Ik weet niet hoe ik hiermee om kan gaan.
Ik weet het niet.

Ik hoef het niet te weten.

Ik mag het proces de ruimte geven.

Ik vertrouw erop dat ik geleid word (door mijn hogere zelf/god/universum/wat voor jou kloppend voelt) en draag het over.”

Wat is voor jou een moment geweest waarin je het even niet wist—maar achteraf bleek dat precies dát moment ruimte gaf voor iets nieuws?

Liefs, Stephanie