Over imprints en schaduwwerk - 1: Hoe we onszelf in de weg zitten.

Heel veel van wat wij mensen doen en laten, hoe we handelen en reageren komt voort uit ons onbewuste. Sterker nog, het grootste deel: zo’n 95% is niet bewust.  We handelen vaak vanuit trauma, wonden, vanuit angsten.

Zonder dat we dat in de gaten hebben.

Wanneer we vanuit een trigger ergens op duiken, is het trauma of een verwonding dat het aanvuurt.

Ik weet het, het is een stevige uitspraak. Het maakt misschien dat je met andere ogen naar de politiek kijkt. Of naar die ene persoon die zo fel op je reageerde. Of naar jezelf. Het beeld dat we bij trauma hebben is dat is ontstaan door iets heel heftigs. Maar dat hoeft niet per se.

Trauma of een verwonding kan ontstaan in iedere situatie die wij als pijnlijk of stressvol ervaren

En dat ziet er voor de één anders uit dan voor de ander. Het kan iets heel kleins zijn, iets dat een vriendinnetje tegen je zei toen je heel jong was. Het is vaak ook juist iets dat je gemist hebt. Iets dat we nodig hadden maar niet kregen. Erkenning. Voor de pijnlijke situatie die we meemaakten bijvoorbeeld. Liefde. Gezien worden. Een knuffel. Troostende woorden. Erbij horen. Horen dat je precies goed bent zoals je bent.

Zo’n trauma ontstaat vaak in onze vroege jeugd of later in ons leven en wordt vaak meteen in ons onderbewuste opgeslagen. Trauma kan ook doorgegeven zijn in je familielijn. Die van je vader of moeder. Van je voorouders. Iets pijnlijks dat is gebeurd en dat niet werd geheeld of gezien. Iets dat er niet mocht zijn, waar niet over gesproken werd bijvoorbeeld. En daar zijn er veel van in de generaties vóór ons. Dit is een heel belangrijke. Zeker hier in Nederland, waar onze ouders of grootouders de oorlog meemaakten. Wonden die van generatie op generatie worden doorgegeven.

We kunnen ook trauma’s met ons meedragen uit eerdere levens, trauma’s die de ziel met zich meedraagt om te groeien. Ze komen in dit leven naar de oppervlakte zodat je ze kunt helen.

Zo kwam bij mijzelf toen ik dit energiewerk ging doen een diepe angst voor vervolging, verkettering naar boven, die niet echt paste bij de reacties die ik kreeg. Sommige waren kritisch, met verbazing. Maar hadden niet de diepe afkeuring in zich die ikzelf erbij voelde toen diegene zich uitsprak.

De diepe (doods)angst was er alsnog en zat me behoorlijk in de weg. Het was echt een angst uit een ander leven, die in dit leven weer opkomt om geheeld te worden. Niet om mij in de weg te zitten, maar juist om me te helpen op zielsniveau te groeien. Vaak zijn deze trauma’s gekoppeld aan de andere 2: door de familie waarin we opgroeien of de situaties die we meemaken wordt het trauma weer zichtbaar.

Energetische pleister op de wond

Een verwonding ziet er in ons energieveld uit als een gat dat gevuld is met pijnlijke emoties. De pijnlijke emoties die we op dat moment niet konden voelen, omdat ze niet gezien werden, we er meteen bij weg gingen of bij weg moesten van onze omgeving (wanneer we het als kind meemaakten) of omdat we geen idee hadden hoe we ermee om moesten gaan.
Ons energieveld herstelt deze verwonding op dezelfde manier als ons lichaam een fysieke wond herstelt: er wordt een energetische korst gevormd die de pijnlijke emotie beschermt. Uiteindelijk wordt er energetisch littekenweefsel over de bovenkant gevormd, waardoor de opgesloten pijn aan de binnenkant wordt afgesloten. Dat korstje of littekenweefsel, noem ik het ingeprente programma of de imprint.
Helaas heelt de wond eronder niet zoals dat bij ons fysieke lichaam gebeurt. Het blijft ingekapseld en zorgt daarnaast voor fragmentering: er splitst zich een stukje van de zielsessentie af en verstopt zich.

Ingeprente programma’s, imprints, dienen als de afweer die alle energie bij de kernverwonding weghouden, zodat die goed verstopt blijft. Het korstje op de wond dat de wond eronder beschermt. Ze vormen een zo beschermend mechanisme voor de kernwond.

Een superslim systeem dat helemaal vanzelf werkt

Die bescherming werkt als volgt. Het moment van de eerste verwonding heeft een bepaalde trilling of frequentie. Deze trilling helpt om het reactiemechanisme van de imprint te vormen. Zodra er zich een situatie, trigger of omstandigheid voordoet, later in je leven, met een vergelijkbare trilling als het oorspronkelijke trauma, komt er een automatische afweer op gang. Dit dient om ons te ‘beschermen’ tegen toegang tot de diepe pijn van de initiële verwonding, het leidt de energie van de gebeurtenis af en leidt deze weg van de kernwond. Zo kan het zijn dat we op een bepaalde situatie veel heftiger reageren dan voor de situatie an sich strikt noodzakelijk is. Zoals in mijn geval, waarin ik een nieuwe website wilde gaan maken om mijn werk als healer bekend en toegankelijk te maken, en er hevige doodsangst opkwam terwijl er geen werkelijke bedreiging was.  die me echt enorm in de weg zat om gewoon lekker teksten te schrijven voor die site.

We zitten onszelf in de weg

Een ogenschijnlijk inventief systeem, dat er echter voor zorgt dat we onszelf enorm in de weg zitten. Want de reactie die de afweer oproept is niet altijd helpend.
Ik zal een voorbeeld geven uit mijn praktijk. Een cliënt van mij voelde een heel sterke drang om niets te willen missen. Hij wilde later terugkijkend op zijn leven geen spijt hebben van dingen die hij niet gedaan had in zijn leven. Een prachtig doel, maar het schoot een beetje door. Het zorgde ervoor dat hij altijd bang was dat hij iets miste. En soms voelde hij zich ineens heel somber daarbij. Dat kon hij niet goed plaatsen.
Toen we dit patroon gingen herleiden naar de oorsprong, kwam hij bij een situatie die hij als klein jongentje had meegemaakt. Hij was geopereerd en kon een tijdje niet naar school. Hij moest een groep overdoen en mocht ook een tijd niet voetballen. Dat jongentje had een diep gevoel van er niet bij horen en niet mee mogen doen. Een diep gevoel van van alles missen. Het sombere gevoel en de gedachten iets te missen vuurden een mechanisme aan dat hyper alert was op iets dat hij zou kunnen missen. 

De angst om iets te missen, maar ook de angst te falen, om niet goed genoeg te zijn, strengheid voor onszelf, pleasen. Het zijn allemaal beschermingsmechanismen. Ze zijn allemaal onderdeel van het patroon om jezelf te ‘beschermen’. Om de wondjes die je hebt opgelopen te beschermen.

De schaduw in

Het zijn de dingen waar we liever niet naar kijken. We blijven liever niet stilstaan bij dat wat zeer doet. Het vraagt moed. En bereidheid. Bereidheid om op onderzoek uit te gaan zonder dat we precies weten wat we ervoor terug krijgen. Maar 1 ding weet ik zeker. Wanneer we onze onbewuste patronen en maniertjes gaat onderzoeken, wanneer we die schaduw in duiken en er licht op schijnt groeit ons bewustzijn. En dan zetten we een proces in gang dat onvermijdelijk tot groei leidt. Een exponentieel proces: hoe bewuster je bent, hoe meer je gaat zien. En hoe meer je kunt helen en doorbreken.

Voel eens bij jezelf wat je van bij jezelf herkent.
Op welke manieren zit jij jezelf in de weg?
Welke patronen kan je daarbij ontdekken?

Lees hier verder voor deel 2 van deze post.