Er is niets mis met je

Gevoelens van onzekerheid, niet goed genoeg zijn. Er is niemand die ze niet heeft. Sterker nog. Alle mensen hebben ze. Iedere dag. Iedereen. Dat durf ik met zekerheid te zeggen.

Kijk je daar van op?

Er zijn mensen die ze hebben, maar die ze niet bewust voelen. Ze niet opmerken. Ze hebben geleerd om ze te verstoppen voordat ze ze überhaupt kunnen voelen of opmerken, door te focussen op succes, hun figuur, een mooi huis, of op een of andere manier ergens controle over te proberen te hebben. Dat kan een troostend gevoel van ‘goed’ zijn geven. Dat altijd voorwaardelijk is. 

Of ze hebben geleerd ze te dempen met eten, sporten, tv kijken, roddelen, of wat dan ook. Of door bevestiging te zoeken bij anderen. 

Ik omschrijf dit overigens niet om te laten zien dat dit fout is. Dit is hoe het gaat. Patronen dekken de pijn die eronder zit af. Er zijn mensen die ze hebben en er door meegesleept worden. Zichzelf klein maken. Zich waardeloos voelen. Ze worden één met hun onzekerheid. 

Er zijn mensen die gevoelens van 'niet goed genoeg' hebben en ze opmerken. Waarbij het even getriggerd wordt door iets in de buitenwereld. Er misschien even in blijven hangen, maar het dan opmerken, kunnen waarnemen, voelen. En het zo de kans geven om weer te bewegen. Maar dat betekent dus niet dat zij die gevoelens NIET hebben. IEDEREEN heeft ze. Soms merk je ze op. Soms niet. Soms zie je ze voor wat ze zijn, soms word je er door meegesleept. 

Herken je ze van jezelf? Soms is het zo duidelijk. Soms is het moeilijk om het te zien. 

De afgelopen tijd merkte ik in ieder geval bij mezelf dat ik het opmerkte, het gevoel van 'niet goed genoeg'. En dat ik meteen daarna flink oordeel had over mijn eigen onzekerheid. ‘Dat hoort niet bij het werk dat je doet’ ‘Je hoort verder te zijn dan dit’. ‘Je moet inspirerende teksten produceren.’ ‘En het groepsprogramma dat ik aan het ontwikkelen ben nu maar eens gewoon neerzetten en niet te moeilijk doen.’

Weerstand tegen wat er is

Het sloop er langzaam in. Hoe lang precies ben je nu al bezig om dingen “vanuit je eigen stroom” te doen? En werkt dat een beetje? NOU? Moeiteloos zijn.. leuke slogan, maar gaat niet echt lekker he.

Oordeel op oordeel, weerstand tegen wat er is. En je dan nog kleiner voelen.

Dat dus. Totdat ik een diep moment van realisatie had. (Altijd op de momenten dat ik het niet verwacht trouwens. Dat ik me overgeef. Mezelf toesta om iets te doen waar ik zin in heb. Rozenbottels plukken in de uiterwaarden in dit geval.)

Het is precies goed.

Er is niets mis je met me. Er is niets mis met wat er allemaal opkomt, ook niet met de oordelen, ook niet met het vast zitten. Dat wat er opkomt, daar zit mijn grootste transformatie. Het is precies wat er is. Daar kan je niet omheen bewegen op weg naar een heerlijk licht gevoel in verbinding met je ziel. Want dit IS het zielswerk.

We zijn geconditioneerd

De conditionering, de programmering die je in je leven hebt opgedaan. Die we allemaal hebben opgedaan in ons leven. Ieder deel van de wereld heeft zo zijn eigen conditionering, maar hier in het 'westerse' Nederland gaat die toch wel over presteren, gewoon doen en niet te raar zijn, hard werken, niet klagen, je eigen gevoel volgen doe je alleen wanneer je zeker weet dat je anderen daarmee niet teleurstelt. En je onzekerheid of de dingen waarmee je worstelt die kan je beter niet delen, dat is te kwetsbaar. We zijn geconditioneerd om te denken dat het kan leiden tot afwijzing of dat mensen je maar niks vinden. En zo is de loop van onzekerheid rond.

En dat bemerkte ik bij mezelf ook.

Ik deel best kwetsbaar over mijn eigen worstelingen. Omdat ik heel erg overtuigd ben van hoe helend het is als je ziet dat je niet de enige bent. Dat je niet gek bent. Maar die angst voor het oordeel van mensen over wat dat dan vervolgens betekent voor hun beeld van mijn competentie als healer of als coach.. die steekt nog wel eens de kop op. En daar is dan weer de onzekerheid, niet goed genoeg zijn. De angst om verstoten te worden. En het is soms verleidelijk om daar omheen te bewegen. Zo zijn we bedraad..

Maar ik zie ook wat dat zou doen met jou als lezer of client. Want wanneer ik de indruk wek dat bij mij alles lekker op rolletjes loopt, ik lekker relaxed door het leven beweeg (wat LANG niet altijd zo is) wat maakt dat dan hoe jij je voelt over jezelf en je eigen onzekerheid? Ik doe het niet goed. Ik moet dat ook kunnen. Jij voelt je shit over jezelf.

Vergelijking.. ook diep in ons systeem geconditioneerd.

Ik deel niet om geholpen te worden of om tips te krijgen.
Ik deel niet om je medelijden te krijgen.
Ik deel om jou te laten zien dat dat wat je voelt, ervaart niet stom of gek is. Dat het bijna niet anders kan dan dat je deze gevoelens hebt wanneer je in deze wereld bent opgegroeid.

Wat nou moeiteloos..

Afgelopen tijd was best een worsteling. Voelde het alsof ik vast zat. Het stroomde niet. En moeiteloos voelde het al helemaal niet. Er kwam veel op. De rouw waar ik eerder over schreef. Maar er was veel meer. Ik ben achter de schermen bezig met de ontwikkeling van nieuwe dingen en daar waar er in mijn systeem overtuigingen zitten die dat saboteren (dat kan je niet, gaat toch niet lukken, het moet wel perfect! alles omvattend. Je moet precies weten hoe en wat, hoe ga je dat doen dan, etc etc) kwamen allemaal gezellig naar de oppervlakte. Vergezeld van ook nog een oordeel erover (zou dat nu dan alsjeblieft toch een keer klaar kunnen zijn?!!)

Wanneer je daar zo naar kijkt kan het voelen als vastzitten. Ergens omheen draaien. Niet de flow zijn. Een mislukkeling die maar wat doet.

Maar dit is hoe heling er écht uit ziet.

Je zet stappen, die stappen triggeren dat wat je in je hebt dat niet in lijn is met die stappen. Dat die stappen kan saboteren. En dat merk je op via je emoties en je lichaam. De boodschappers. Je lichaam zegt: hé misschien is het goed om even hier naar te kijken, die kramp in je hart die je voelt, die knoop in je buik, die angst die opkomt. En dat doe je dan. Je blijft erbij.

Je bent aanwezig met een zachte omhullende deken van aandacht.

Staat er middenin. Midden met je voeten in de drek, middenin de storm. Je voelt en ervaart het, je herkent wat het voor je heeft gedaan en wat het nu doet. Je bedankt het. Je neemt waar. Je bent zacht. En dan beweegt het en kan het helen. En daarna komt het weer een keer op. Want het is zoo diep in je systeem gesleten en bestaat uit zoveel lagen dat het niet in 1 keer weg is. Het wordt wel lichter. Steeds een beetje meer.

“Only the wounded healer can truly heal” Irvin D. Yalom

Het deed me denken aan ‘the wounded healer’, waarover Carl Gustav Jung schreef. Een ‘wounded healer’ omschreef hij als iemand die zijn eigen pijn transformeert naar kracht en van daaruit anderen helpt om pijn te helen.
Het was trouwens niet geheel toevallig dat ik er aan dacht. De wounded healer is gebaseerd op het verhaal van Chiron, een onsterfelijke centaur die gewond raakt en met zijn wond moet leven. De ervaring die hij daarmee opdoet helpt hem om anderen te helen. De volle maan van afgelopen weekend stond in 1 lijn met de planeet genoemd naar deze centaur: ‘chiron’. De planeet van ‘the wounded healer’. Wanneer de volle maan met een planeet uitgelijnd is, komen bij ons mensen thema’s op die zo’n planeet raakt. Door mensen die delen over astrologische onderwerpen popte ‘the wounded healer’ afgelopen weekend regelmatig op.. En zo was de cirkel weer rond.

Zo binnen zo buiten, zo buiten zo binnen.

En zo is het ook met een thema als ‘moeiteloos zijn’. Het is waar ik anderen naartoe begeleid. En tegelijkertijd is het mijn eigen grote les in het leven. En wat ik geleerd heb geef ik weer door aan mijn cliënten.

De energie van ‘moeiteloos zijn’ leer ik steeds weer op een diepere laag kennen. Het gaat niet over dat de dingen zonder moeite gaan, dat het makkelijk is. Het gaat erover dat je de weg volgt waar je natuurlijke stroom je naartoe brengt. Soms is dat shit en voelen en zijn met wat niet fijn is. Soms is dat heerlijk en licht. Het is er allebei. Het is allebei precies goed. Je natuurlijke stroom leidt je precies naar de plekken waar je aandacht nodig is.

En wat ik steeds weer zie: wanneer jij besluit dat je ergens naartoe wilt groeien, dan helpt het leven je om alles te gaan zien dat daarbij in de weg staat. Bij mijn clienten. Bij mezelf. Het is zo mooi hoe dat werkt. 

Een stemmetje in mij zegt: zo. Dat is uit de weg. En nu verder met het groepsprogramma. Haha.

We zullen zien. Ik hou je op de hoogte. In ieder geval helpen mijn hernieuwde inzichten me om dat nog kloppender te maken.